Τι ωραία που είναι όταν σπας το χέρι σου!

Κάποτε, ο διάσημος τσελίστας Πάμπλο Καζάλς έσπασε το χέρι του σε ένα ατύχημα και θα αναγκαζόταν να το έχει στο γύψο για δυο περίπου μήνες.
Η εξέλιξη αυτή θα είχε πολύ αρνητικές συνέπειες στην καριέρα του...
Αποφάσισε, όμως, να δώσει μια συνέντευξη τύπου για να ενημερώσει σχετικά το κοινό του.
Οι συγκεντρωμένοι δημοσιογράφοι ανέμεναν να τον δουν αποθαρρυμένο και καταπτοημένο.
Αντίθετα, αντίκρισαν έναν άνθρωπο που ακτινοβολούσε από χαρά!
Κι όταν τον ρώτησαν γιατί έδειχνε τόσο ικανοποιημένος, τους απάντησε "γιατί τώρα δεν θα πρέπει να κάνω πρόβες"!
Ο Καζάλς δεν ήταν φυγόπονος ούτε αγνοούσε πόσο αρνητικά θα τον επηρέαζε η αποχή του από τις πρόβες.
Κοίταξε, όμως, βαθιά μέσα του και προτίμησε να επικεντρωθεί όχι στα καταστροφικά αλλά στα εποικοδομητικά στοιχεία της κατάστασής του.
Αντιμετώπισε το ατυχές συμβάν όχι σαν κάτι το καταπιεστικό αλλά σαν κάτι που τον απελευθέρωνε από τους ως τότε καταναγκασμούς της ζωής του!

Ορθολογισμός ή εμπειρισμός;

Ο Ντεκάρτ δηλώνει εξαρχής πως δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτε αληθινό αν δεν το έχουμε γνωρίσει με σιγουριά και σαφήνεια ως τέτοιο.
Γι' αυτό και προσπάθησε να αποδείξει τις φιλοσοφικές αλήθειες με τη "μαθηματική μέθοδο" και τη χρήση της ανθρώπινης λογικής. Μόνο αυτή μπορεί να μας εξασφαλίσει σίγουρες γνώσεις! Θεωρείται, έτσι, ιδρυτής του σύγχρονου ορθολογισμού.
Για τον Γάλλο φιλόσοφο των αρχών του 17ου αιώνα, ο τρόπος που οι αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται τα φαινόμενα και τα αντικείμενα δεν εγγυάται καμία απολύτως ασφάλεια. Δεν μπορούμε να εμπιστευόμαστε τις αισθήσεις μας γιατί είναι παραπλανητικές.
Για το μόνο πράγμα που είναι σίγουρος είναι το γεγονός πως αμφιβάλλει για όλα. Αφού, όμως, αμφιβάλλει αυτό σημαίνει πως σκέφτεται. Τούτη είναι η δεύτερη βεβαιότητα. Κι αφού σκέφτεται, τότε είναι ένα σκεπτόμενο πλάσμα, ένα πλάσμα που υπάρχει.
Οπότε ... "σκέφτομαι άρα υπάρχω"! Ή, στα λατινικά, "cogito, ergo sum"!
Την ίδια εποχή στην Αγγλία κάποιοι άλλοι φιλόσοφοι (Βάκων, Τζον Λοκ κλπ) απέρριπταν τον ορθολογισμό και υιοθετούσαν τον εμπειρισμό.
Κατά τη γνώμη τους "τίποτα δεν χωράει στον ανθρώπινο νου εάν πρώτα δεν γίνει αντιληπτό με τις αισθήσεις".
Γι' αυτό έλεγαν πως οι ψυχές των νεογέννητων παιδιών είναι "άγραφοι πίνακες" (tabula rasa) όπου εγγράφονται οι εμπειρίες και στη συνέχεια, με την αγωγή, χαράσσονται πάνω τους οι λογικές και ηθικές αρχές...

Ήταν ο Αισχύλος ο "Έλληνας προφήτης Ησαϊας";

Στον "Προμηθέα δεσμώτη" ο καθηλωμένος Προμηθέας φτύνει τον απεσταλμένο του Δία Ερμή λέγοντάς του "είμαι εχθρός των Θεών"!
Τότε ο Ερμής κάνει την εξής προφητεία: "δεν θα απαλλαγείς από τα βάσανα εκτός κι αν θελήσει κάποιος απ' τους Θεούς να πάρει τα βάσανά σου πάνω του και να πάει στο σκοτεινό Άδη"!
Κάποιοι θεωρούν τη φράση αυτή ως πρόρρηση της καθόδου του Χριστού στον Άδη...
Σε άλλο σημείο της τραγωδίας, εμφανίζεται η παρθένος Ιώ και ερωτά τον Προμηθέα ποιος θα τον λύσει και, μάλιστα, χωρίς το θέλημα του Δία.
Κι ο Προμηθέας προφητεύει πως κάποιος απόγονος δικός της (της παρθένου Ιούς) μετά από 13 γενεές θα τον απαλλάξει!
Η αισχύλεια τραγωδία γράφτηκε περίπου το 460 π.Χ. Μεσολάβησαν ακριβώς 13 γενιές μέχρι τη γέννηση του Χριστού...