Αποφασίζομεν και διατάσσομεν...

Ο Πυθαγόρας μίλαγε στους μαθητές του κάθε βράδυ. Υπήρχαν και ορισμένοι που έρχονταν από τα πέρατα του κόσμου για να τον ακούσουν!

Φαίνεται όμως πως ο φιλόσοφός μας ήταν κομμάτι ψαρωτικός και ζόρικος! Δεν εμφανίζονταν σε κανέναν! Μιλούσε πάντα κρυμμένος πίσω από μια κουρτίνα.

Μόνο λίγοι τυχεροί επιτρέπονταν να βρεθούν μπροστά του. Οι ίδιοι οι μαθητές του μπορούσαν να τον δουν μόνο μετά από πέντε χρόνια σπουδών...

Κάθε κουβέντα του άρχιζε με τη φράση: "Μα τον αέρα που αναπνέω, μα το νερό που πίνω, δεν θα ανεχτώ καμία αντίρρηση σε όσα ετοιμάζομαι να πω"!

Πάντως, όσοι έτυχε να τον γνωρίσουν από κοντά, μαρτυρούν πως η όλη του εμφάνιση απέπνεε μια γλυκήτητα...

Τι του έφταιγαν τα κουκιά;

Μόλις έφτασε στον Κρότωνα ο φίλος μας ο Πυθαγόρας ίδρυσε μια σχολή στην οποία τηρούσαν με απόλυτη αυστηρότητα μια σειρά από εντελώς παράξενους κανόνες! Ιδού μερικοί:
- Να μην τρως κουκιά.
- Να μην τεμαχίζεις το ψωμί.
- Να μην συνδαυλίζεις τη φωτιά με το σίδερο.
- Να μην αγγίζεις λευκό πετεινό.
- Να μην κοιτιέσαι στον καθρέφτη πλάι στο φως.
Είναι ανώφελο να προσπαθήσουμε να βρούμε το βαθύτερο νόημα όλων αυτών των εντολών. Ενδεχομένως να είχαν μεταφορική σημασία.
Το «να μην τεμαχίζεις το ψωμί σου» θα μπορούσε να σημαίνει «να μην χωρίζεις απ’ τους φίλους σου»!
Το «να μην συνδαυλίζεις τη φωτιά» ίσως σημαίνει «να σαι πάντα διατεθειμένος να συγχωρείς»!
Ένας Θεός όμως ξέρει γιατί ο Πυθαγόρας μισούσε τόσο πολύ τα κουκιά… τα αθώα και αβλαβή αυτά όσπρια!
Κατά τον Αριστοτέλη, η αιτία ήταν μια κάποια ομοιότητά τους με το αντρικό γεννητικό μόριο! Δεν μπορώ να ξέρω τι ακριβώς είχε υπ όψιν του ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος, αλλά δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι δεν μπορούσε να σταυρώσει γκόμενα…
Για να μην ξεφεύγουμε όμως απ’ το θέμα μας … ένα είναι σίγουρο: ο Πυθαγόρας έτρεφε τόση αντιπάθεια για τα κουκιά που απαγόρευε ακόμη και να τα ονοματίσει κανείς μπροστά του!

Ιπποκράτης:

«Είναι πιο σημαντικό να ξέρεις ποιο είδος ανθρώπου έχει μια πάθηση, παρά να ξέρεις ποιο είδος πάθησης έχει ένας άνθρωπος…»