Ο Πυθαγόρας μίλαγε στους μαθητές του κάθε βράδυ. Υπήρχαν και ορισμένοι που έρχονταν από τα πέρατα του κόσμου για να τον ακούσουν!
Φαίνεται όμως πως ο φιλόσοφός μας ήταν κομμάτι ψαρωτικός και ζόρικος! Δεν εμφανίζονταν σε κανέναν! Μιλούσε πάντα κρυμμένος πίσω από μια κουρτίνα.
Μόνο λίγοι τυχεροί επιτρέπονταν να βρεθούν μπροστά του. Οι ίδιοι οι μαθητές του μπορούσαν να τον δουν μόνο μετά από πέντε χρόνια σπουδών...
Κάθε κουβέντα του άρχιζε με τη φράση: "Μα τον αέρα που αναπνέω, μα το νερό που πίνω, δεν θα ανεχτώ καμία αντίρρηση σε όσα ετοιμάζομαι να πω"!
Πάντως, όσοι έτυχε να τον γνωρίσουν από κοντά, μαρτυρούν πως η όλη του εμφάνιση απέπνεε μια γλυκήτητα...
7 σχόλια:
Πως αλλιώς να επιβληθεί ένας γλυκός άνθρωπος παρά μόνο με μία τεχνηέντως δομημένη "ανωνυμία".
Ευφυής manager του εαυτού του ο κύριος Πυθαγόρας.
Είχε εμπιστοσύνη στη γνώμη και τη γνώση του.
Είχε αυτοπεποίθηση
Γλαρένιες αγκαλιές
Κύριε καθηγητά, αργεί το επόμενο μάθημα;
Παιδιά, νόμιζα ότι την κοπανήσατε για παραλίες και χαλάρωσα τη διδασκαλία!
Αλλά αφού θέλετε....έχουμε πολύ συνέχεια και πολύ σύντομα!
Νά στε καλά όλα σας!
....κάποιον μου θυμίζει αυτός ο Πυθαγόρας.
κάποιον που τον διαβάζω κάθε βράδυ,
που φιλοσοφεί άνευ μαλακίας
και που δεν τον βλέπω γιατί
...κρύβεται πίσω από ένα blog.
Και που επίσης είναι δικτατωρ στον τρόπο που εκφράζει τις απόψεις του και επίσης κατά βάθος είναι γλυκός και καλός.
Εχεις καταλάβει πού το πάω, ε?
Βατραχάκι... αυθαδιάζεις!
Αλλά μ' αρέσει...συνέχισε!
Δημοσίευση σχολίου