Ένας λόρδος κι ένας οδοκαθαριστής πέθαναν την ίδια μέρα και θάφτηκαν από τις οικογένειές τους ο ένας πλάι στον άλλον.
Ο λόρδος, μη ανεχόμενος τον συμφυρμό, ζητούσε επίμονα απ’ τον οδοκαθαριστή ν’ απομακρυνθεί λίγα μέτρα για να διατηρηθούν οι κοινωνικές αποστάσεις!
Κάποια στιγμή ο οδοκαθαριστής έχασε την υπομονή του και φώναξε: «Επιτέλους, αυτά τα καραγκιοζλίκια ας τ’ αφήσουμε για τους ζωντανούς! Εμείς τώρα είμαστε σοβαροί άνθρωποι, είμαστε πεθαμένοι!» …
Ο λόρδος, μη ανεχόμενος τον συμφυρμό, ζητούσε επίμονα απ’ τον οδοκαθαριστή ν’ απομακρυνθεί λίγα μέτρα για να διατηρηθούν οι κοινωνικές αποστάσεις!
Κάποια στιγμή ο οδοκαθαριστής έχασε την υπομονή του και φώναξε: «Επιτέλους, αυτά τα καραγκιοζλίκια ας τ’ αφήσουμε για τους ζωντανούς! Εμείς τώρα είμαστε σοβαροί άνθρωποι, είμαστε πεθαμένοι!» …
5 σχόλια:
Σωστός ο παίχτης!!!
Αλλά ώρες ώρες λές και κάτι Μ.....
(δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, άρα και όλες οι σκέψεις αποδεκτές από όλους).
:)
Και πού να ήσουν σήμερα στο πλοίο, να 'βλεπες... καραγκιοζιλίκια!!!
Σου εύχομαι να μείνεις γελοίος όσο περισσότερο μπορείς.
θα έλεγα ότι δυστυχώς ο μόνος τρόπος να τα κάνουμε όλα σωστά και να μη δυσαρεστήσουμε ποτέ κάνενα είναι να είμαστε νεκροί ή να μην μιλάμε. Γι' αύτο καλύτερα να είμαστε γελοίοι και ζωντανοί και όχι νεκροί και σοβαροί.
οντως ειναι η μονη σοβαρη κουβεντα που διαβασα στο μπλογκ
Δημοσίευση σχολίου