Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

Είχε γνωρίσει ο Ζήνωνας την Κιμ Μπάσιντζερ;

"Μεταξύ ηδονής και οδύνης δεν υπάρχει διαφορά. Το μόνο που αξίζει είναι η αρετή!"
Αυτή, με δυο λόγια, είναι η ηθική του Ζήνωνα.
Σα να λέμε ότι ανάμεσα στο να 'χω έναν πονόδοντο και στο να κάνω έρωτα με την Κιμ Μπάσιντζερ, δεν θα έπρεπε, θεωρητικά, να αντιληφθούμε καμία διαφορά;

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΕΠΕΙΔΗ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΩΦΕΛΙΜΟ. ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΘΑ ΠΕΘΑΙΝΑΜΕ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΛΛΟΙ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ.
ΌΜΩΣ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΗΔΟΝΗΣ ΚΑΙ ΟΔΥΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΗ. ΕΛΕΟΣ! ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ "ΑΜΑΡΤΙΑ" ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΦΡΟΝΕΙΣ ΤΑ ΘΕΛΩ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΣΟΥ. ΑΝ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙΣ ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΧΗΜΟ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΩΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Αννούλα, το ποστάκι όπως κατάλαβες, ήταν λίγο προβοκατόρικο!
Ο Ζήνωνας θεωρούσε κατώτερα αισθήματα την οδύνη και τον πόνο (σε σχέση με την αρετή) και μόνο από την άποψη αυτή τις τσουβαλιάζει.
Αλίμονο αν προτιμούσε έναν πονόδοντο από μια ωραία γυναίκα όπως, π.χ., είσαι εσύ!

marilia είπε...

γκουχ...

Ανώνυμος είπε...

ΝΑ 'ΣΑΙ ΚΑΛΑ. ΠΑΝΤΩΣ ΕΓΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΤΩΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΝΩΤΕΡΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΑΠΛΩΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ ΤΟΥ. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ. ΑΥΤΟ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΧΩΡΙΣ ΒΟΥΛΗΣΗ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ.

Ανώνυμος είπε...

"Ο Αριστοτέλης θεωρούσε ότι η αξία της ηδονής εξαρτάται από την αξία της ενέργειας που την προκαλεί. Η ηδονή συμπληρώνει με φυσικό τρόπο κάθε ενέργεια. Ο ενάρετος άνθρωπος αισθάνεται ηδονή από την πραγμάτωση του αγαθού και του ωραίου. Οπωσδήποτε η ηδονή δεν είναι αυτοσκοπός. O Αριστοτέλης περιέγραψε (πριν τον Επίκουρο και τους Στωικούς) τις έννοιες της καταστηματικής ηδονής και της απαθείας και ενδεχομένως τους επηρέασε. Ο φιλόσοφος της καταλλήλου μεσότητος δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να αντιμετωπίσει τα άλογα πάθη, τις επιθυμίες και τον έρωτα με αυστηρή διάθεση. Ο φιλόσοφος καταδικάζει τα άκρα και παραδέχεται ότι ορισμένες ηδονές είναι αναγκαίες, ενώ άλλες όχι. Όμως, οι υπερβολές και οι ελλείψεις δεν είναι αναγκαίες. Όμως, η ηδονή είναι όντως κάποιο αγαθό. Εαν η ηδονή δεν ήταν αγαθό, ο ευδαίμων δεν θα έπρεπε να ζει μιά ευχάριστη ζωή. Η επιδίωξη τής ηδονής είναι καθολικό φαινόμενο και στους ανθρώπους και στα ζώα, άρα η ηδονή είναι κάποιο άριστο αγαθό.
Κατά κάποιαν ανακολουθίαν, ο Αριστοτέλης ισχυρίζεται ότι η ηδονή δεν είναι το αγαθόν. Αλλά διάφορες συγκεκριμένες μεμονωμένες ηδονές είναι τω όντι επιθυμητές.
Όμως, δεν επιδιώκουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια ηδονή, αν και ό,τι όλοι επιδιώκουν είναι ένα είδος ηδονής. Όπως γράφει ο Αριστοτέλης για την σχέση σώφρονος και φρονίμου, "ο σώφρων φεύγει τας ηδονάς. Έτι ο φρόνιμος το άλυπον διώκει, ου το ηδύ". Δηλαδή, ο σώφρων είναι εκείνος, ο οποίος αποφεύγει τις ηδονές, ενώ ο φρόνιμος αποφεύγει την οδύνη χωρίς να επιδιώκει το ευχάριστο. Ο Αριστοτέλης αν και αναγνωρίζει τον ρόλο και την σημασία της ηδονής, εν τούτοις την υποτάσσει στον λόγο και την θέτει σε κατώτερο επίπεδο από την αρετή, στον δρόμο του κάθε ανθρώπου προς την ευτυχία."- ΙΣΩΣ ΤΕΛΙΚΑ Η ΜΕΓΑΛΗ ΗΔΟΝΗ ΝΑ ΟΔΗΓΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΟΔΥΝΗ. ΕΛΕΝΗ

tsoumepa είπε...

δηλαδή μέσα στην αρετή δεν υπάρχει οδύνη και ηδονή?
μήπως να τα φτιάξω μαζί της να ηρεμήσω για κανα εξάμηνο. ωχου...