... γιατί μόνο η ασχήμια διαρκεί!Οι όμορφοι άνθρωποι παύουν να έχουν ενδιαφέρον
μετά τα πενήντα!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
Αναγνώστες
Ο άνθρωπος δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός αλλά, ανάλογα με τις περιστάσεις και σε δεδομένη περίπτωση, ικανός για όλα.
A. Gehlen
Η αγάπη είναι η κατάσταση όπου ο άνθρωπος βλέπει τα πράγματα κατά το πλείστον όπως δεν είναι.
Νίτσε
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
►
2012
(34)
- ► Σεπτεμβρίου (3)
- ► Φεβρουαρίου (4)
- ► Ιανουαρίου (3)
-
►
2011
(41)
- ► Δεκεμβρίου (4)
- ► Σεπτεμβρίου (3)
- ► Φεβρουαρίου (4)
- ► Ιανουαρίου (5)
-
▼
2010
(49)
- ► Δεκεμβρίου (4)
- ► Σεπτεμβρίου (4)
- ► Φεβρουαρίου (3)
- ► Ιανουαρίου (5)
-
►
2009
(38)
- ► Δεκεμβρίου (4)
- ► Σεπτεμβρίου (3)
- ► Φεβρουαρίου (4)
- ► Ιανουαρίου (4)
-
►
2008
(51)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Σεπτεμβρίου (3)
- ► Φεβρουαρίου (5)
- ► Ιανουαρίου (7)
10 σχόλια:
Ενδιαφέρον, αλλά κατά τη γνώμη μου ελλιπές.
Η ασχήμια διαρκεί, αλλά από μόνη της δεν είναι είναι ενδιαφέρουσα, ούτε νωρίς ούτε και αργά στη ζωή. Αν συνοδεύεται όμως από άλλες αρετές, τότε ίσως είναι πιο διαυγής και ειλικρινής από την ομορφιά, που παραπλανεί.
Απ' την ανάρτηση βγαίνει το νόημα πως οι όμορφοι παύουν να έχουν ενδιαφέρον για σένα μετά τα 50, διότι δεν είναι πλέον όμορφοι. Άρα σου είναι αδιάφοροι επειδή γίνονται πλέον άσχημοι. Πως λοιπόν γίνεται να προτιμάς τους άσχημους;
Και εκτός αυτού, δεν κατάλαβα γιατί η διάρκεια έχει περισσότερη αξία από το εφήμερο. Ποτέ μου δεν θα γινομουν πλατωνιστής.
Είναι παρατηρημένο πως οι εξωτερικά όμορφοι άνθρωποι συνήθως επαναπαύονται στο εφήμερο αυτό χαρακτηριστικό τους και παραμελούν όλα τ' άλλα.
Γι' αυτό μόλις χαθεί η ομορφία είναι κύμβαλα αλλαλάζοντα. Προσπαθούν, βέβαια, με κάθε τρόπο να ματαιώσουν ή να καθυστερήσουν τη φυσικά φθορά, πλην όμως ματαίως...
Αυτό ήθελε να πει ο ποιητής...
Μα ήταν φανερό (και κοινοτυπία) το τι ήθελε να πει ο ποιητής. Απλά άδραξα την ευκαιρία δεδομένου πως πουθενά στην φράση δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο, να σχολιάσω μόνο το θέμα της ομορφιάς.
Συνεχίζοντας λοιπόν, θεωρώ μεγάλη αυθαιρεσία να λέμε πως οι όμορφοι παραμελούν τον "εσωτερικό τους κόσμο". Ναι, υπάρχουν όμορφοι που σαν τον Ντόριαν Γκρέυ είναι διαβόλοι ή ηλίθιοι ή βαρετοί, υπάρχουν όμως και πολλοί άσχημοι που είναι καμένοι, κομπλεξικοί γεμάτοι απέχθεια για τον κόσμο και άλλα. Και ισχύει και το αντίθετο: υπάρχουν πανέμορφοι ανθρωποι που όλοι μαζί οι άσχημοι δεν τους φτάνουν.
Η εξωτερικη ομορφιά είναι σίγουρη, δεδομένη (έστω για ένα χρονικό διάστημα), είναι με λίγα λόγια δύναμη. Ενώ "ο πλούσιος εσωτερικός κόσμος" καμιά φορά δημιουργείται ως άμυνα, ως αντιστάθμισμα στον "φτωχό εξωτερικό κόσμο". Αυτό είναι επίσης πάρα πολύ καλά παρατηρημένο ιδιαίτερα στις γυναίκες. Οι άσχημες είναι συνήθως φοβισμένες και κομπλεξικες.
Με λίγα λόγια: αν ήσουν τέλειος, κούκλος και πανεξυπνος, δημιουργικός, πετυχημένος θα έλεγες ποτέ τέτοια κουβέντα;
Και απ΄την άλλη, δεν σου φαίνεται γελοίο όταν πολύ άσχημοι ανθρώποι λένε συνεχώς πως οι ωραίοι δεν ειναι ενδιαφέροντες;
Και στην τελική, η ομορφιά είναι πολύ πιο σπάνια από την ασχήμια, οπότε ναι υπάρχουν πιο πολλοί άσχημοι ενδιαφέροντες σε σχέση με τους όμορφους, αλλά τα στοιχεία μας δεν είναι συγκρίσιμα. Ίσως αν τα μετρήσουμε ποσοσστιαία να βρεθούμε προ εκλπήξεως.
Και ακόμη περισσότερο, θες γιατί θέλουμε να μειώσουμε τους όμορφους για να νιώσουμε καλύτερα εμείς, θες γιατί έτσι μας έμαθαν, με το παραμικρό βγάζουμε κάποιον/α όμορφο ηλίλιο και βαρετό και μη-ενδιαφέροντα. Ενώ με τους άσχημους είμαστε πιο επιεικείς.
Δεν ξέρω αν η φράση είναι δικιά σου ή όχι, αλλά αν έγραφα εγω κάτι γι αυτό το θέμα θα έγραφα: οι όμορφοι και ενδιαφέροντες, είναι πολύ πιο ενδιαφέροντες από τους άσχημους τους ενδιαφέροντες.
Το να χωρίζεις τους ανθρώπους σε άσχημους και όμορφους και βάσει αυτού του διαχωρισμού να κρίνεις τον ουσιαστικό χαρακτήρα τους, το θεωρώ μάλλον αυθαιρεσία.
Το συμπέρασμα είναι πως δεν πρέπει να γενικεύουμε, αν και δεν είναι πάντα κακό όταν αποβλέπει στην πυροδότηση της ανταλλαγής αξιόλογων απόψεων...
Και μια και μίλησες για τα κόμπλεξ των άσχημων, να θυμηθώ ένα παλιότερο "φιλοσοφικό ρητό" που είχαν ανακαλύψει οι κοντοί: "στους ψηλούς, ο τελευταίος όροφος δεν κατοικείται" ή "ψηλός και άμυαλος"!
χαχα
Ακριβώς, να μην γενικεύουμε. Αυτό λέω και γώ. Η φράση πάντως άλλα λέει.
Αφού πήγαμε ως εκεί, ας θυμηθούμε τον λόρδο Πανούση που είπε: "αχ αυτό το κόμπλεξ των κοντών της ιστορίας" αναφερόμενος στον Kούγια :P
Αν δεν έλεγε αυτά η "φράση" δεν θα είχε ακολουθήσει και ο παραπάνω διάλογος! χεχε
Μια και λέμε για κοντούς: είναι γεγονός πως ο Στάλιν δεν έκανε ποτέ υπουργό του άντρα ψηλότερο απ' αυτόν (για γυναίκα δεν το συζητάμε)!
Πλάκα έχουν και οι Μπερλουσκόνι, Σαρκοζί και Πούτιν που συναγωνίζονται να αποδείξουν πως ο ένας είναι ψηλότερος του άλλου!
Ο παραπάνω διάλογος ξεκίνησε έπειτα από το διευκρινιστικό σου σχόλιο! :)
Δεν μπορεί να μην έκανε και κάτι "κοντό" ο Ναπολέοντας :P
Δημοσίευση σχολίου