Γιατί καταδικάσαμε τον Σωκράτη! (Γράμμα απ' το παρελθόν)

Επειδή εσείς οι νεότεροι το 'χετε παραξευτυλίσει με τον Σωκράτη, πρέπει κάποιος από μας τους παλιούς να σας πει την αλήθεια.

Γιατί, φίλος μεν ο φιλόσοφος Σωκράτης αλλά φιλτάτη η Αθηναϊκή μας Δημοκρατία!

Ας πιάσουμε, όμως, την ιστορία απ' την αρχή:

Μόλις χάσαμε τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, οι Σπαρτιάτες άφησαν στην Αθήνα μια στρατιωτική φρουρά που μας φόρεσε κολάρο Τριάντα Τυράννους.

Πνευματικός καθοδηγητής των "Τριάκοντα" ήταν ο Σωκράτης. Μεταξύ τους περιλαμβάνονταν και δυο απ' τους εκλεκτούς μαθητές του.

Αυτοί οι Τυράννοι, μέχρι να τους διώξουμε, σκότωσαν μέσα σε εννιά μήνες 1600 Αθηναίους πασοκτζήδες...

Αλλά η Δημοκρατία είναι μεγαλόψυχη.

Δώσαμε αμνηστεία στους Ολιγαρχικούς και τους αφήσαμε να πάνε στην Ελευσίνα. Αλλά σε έναν χρόνο ξαναπροσπάθησαν οι αχρείοι να μας ξανακάτσουν στο σβέρκο!

Τα πήραμε τότε κι εμείς στο κρανίο και κάτσαμε στο σκαμνί τον γκουρού τους, το Σωκράτη.

Δεν τον δικάσαμε ως φιλόσοφο αλλά ως εχθρό του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.

Τον Σωκράτη τον αγιοποίησε μια μεταγενέστερη συμμαχία των ολιγαρχικών δυνάμεων: Ρωμαίοι αυτοκράτορες, βυζαντινοί μονάρχες. μεσαιωνικοί ευγενείς...

Ήθελαν αυτά τα "μπουμπούκια" να μας παρουσιάσουν τον στραβοκάνη, και καλά, ως υπέρμαχο της ελευθερίας του λόγου και της σκέψης. Ως τον ιδανικό φιλόσοφο που τον σκότωσε η Δημοκρατία.

Κι ήρθε και στο καπάκι η χριστιανική θρησκεία, που απορρόφησε το νεοπλατωνισμό, να τον θεωρήσει "προχριστιανικό άγιο", και το γλυκό έδεσε!

Εσείς όμως εμένα ν' ακούτε, που τα 'ζησα και σας γράφω την αλήθεια!

Σας έλεγα, λοιπόν, πως ο Σωκράτης δικάστηκε ως ολιγαρχικός.

Και στην απολογία του φάνηκε αμετανόητος!

"Δεν μπορούμε", είπε, "να αναθέτουμε τις τύχες της Πολιτείας σε εκλεγμένους με ψήφο ή κλήρο αλλά μόνο σ' εκείνους που έχουν τα πνευματικά προσόντα"!

Τι μας λες ρε πλατσουκωμύτη;

Τους είδαμε και τους δικούς σου τους "Τριάκοντα", και νιώσαμε στο λαιμό μας το λεπίδι της "αριστοκρατίας του πνεύματος"!

Αμ το άλλο;

Ο κοντόχοντρος δεν αναγνώριζε και τους Θεούς της Πόλης!

Κι όταν λέμε "Θεούς" δεν εννοούμε το Δωδεκάθεο του Ολύμπου.

Αλλά το Δία το Βουλαίο (δηλαδή τη θεοποίηση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος), το Δία τον Αγοραίο και το Θεό Δήμο (τον "άι-λαό" που θα πουν αργότερα οι κομμουνιστές).

Ο Σωκρατάκος, βλέπετε, προτιμούσε να τιμά τον Απόλλωνα και την Ήρα, τους πολιούχους της ολιγαρχικής Σπάρτης, κι έγραφε στ' απαφτά του τους δικούς μας, την Αθηνά, τον Ποσειδώνα και τον Ερμή...

Υπερασπιζόταν το δικό του δικαίωμα να μιλά ελεύθερα, αλλά δεν το αναγνώριζε σ' εμάς τους "πληβείους"!

Παρ' όλ' αυτά, εμείς του προσφέραμε την επιλογή της εξορίας.

Ας πήγαινε στη Θεσσαλία ή στη Σπάρτη.

Αλλά εκεί δεν θα μπορούσε να μιλάει ελεύθερα.

Μόνο στη Δημοκρατική Αθήνα μπορείς να κατηγορείς δημόσια το πολίτευμά της!

Γι' αυτό και προτίμησε να πεθάνει στη Δημοκρατική Αθήνα παρά στη φιλική του ολιγαρχική Σπάρτη. (Άσε που εκεί θα τον είχαν ρίξει στον Καιάδα έτσι ασουλούποτος που γεννήθηκε).

Ε, σεις οι νεότεροι: τη Δημοκρατία και τα μάτια σας!

Μην μας αναγκάσετε να βγούμε απ' τους τάφους μας και να θυσιάσουμε κάτι "λεβεντόπαιδα" στο βωμό του Δία του Εκκλησιόδημου!