Ο Επίκουρος συνήθιζε να λέει:
"Γιατί να φοβόμαστε το θάνατο;
Ο θάνατος δεν είναι τίποτε για μας!
Όσο υπάρχουμε εμείς, αυτός δεν υπάρχει!
Κι όσο υπάρχει ο θάνατος, δεν υπάρχουμε εμείς" ...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
Αναγνώστες
Ο άνθρωπος δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός αλλά, ανάλογα με τις περιστάσεις και σε δεδομένη περίπτωση, ικανός για όλα.
A. Gehlen
Η αγάπη είναι η κατάσταση όπου ο άνθρωπος βλέπει τα πράγματα κατά το πλείστον όπως δεν είναι.
Νίτσε
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
►
2012
(34)
- ► Σεπτεμβρίου (3)
- ► Φεβρουαρίου (4)
- ► Ιανουαρίου (3)
-
►
2011
(41)
- ► Δεκεμβρίου (4)
- ► Σεπτεμβρίου (3)
- ► Φεβρουαρίου (4)
- ► Ιανουαρίου (5)
-
►
2010
(49)
- ► Δεκεμβρίου (4)
- ► Σεπτεμβρίου (4)
- ► Φεβρουαρίου (3)
- ► Ιανουαρίου (5)
-
►
2009
(38)
- ► Δεκεμβρίου (4)
- ► Σεπτεμβρίου (3)
- ► Φεβρουαρίου (4)
- ► Ιανουαρίου (4)
-
▼
2008
(51)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Σεπτεμβρίου (3)
- ► Φεβρουαρίου (5)
- ► Ιανουαρίου (7)
7 σχόλια:
Τώρα μάλιστα! Μα, κύριε Επίκουρέ μας, δε φοβόμαστε για το... τομάρι μας, αλλά για τους αγαπημένους μας ανθρώπους που μας τους παίρνει και μας αφήνει σύξυλους, αγκαλιά με τον πόνο μας. Για εμάς... καλά τα λέτε κύριε Επίκουρέ μας, δεν υπάρχει θέμα άγχους ή ανησυχίας...
Με εκτίμηση,
το σνούπι του τελευταίου θρανίου που, σημειωτέον, ΔΕΝ αντιγράφει!
υπαρχει και το ενδιαμεσο σταδιο
αυτο της μεταβασης προς τον θανατο
που ποικιλει και ονομαζεται αγωνια
μ αυτο δε φαινεται να εχει ασχοληθει
ο επικουρος
και μεταξυ μας ποιος τολμα να ασχοληθει?
Η ζωή είναι μια θάλασσα γεμάτη από υφάλους και κυκλώνες, που ο άνθρωπος αποφεύγει μόνο με το να δείχνει φρόνηση και εγρήγορση, παρά το γεγονός ότι γνωρίζει πως, αν τελικά κατορθώσει να τους αποφύγει χάρη στην επιδεξιότητά του και τις πρόσπαθειές του, δεν μπορεί ωστόσο, ενόσω προχωράει, να καθυστερήσει το μεγάλο, το ολικό, το αναπόφευκτο, το ανεπανόρθωτο ναυάγιο, τον θάνατο, που μοιάζει να τρέχει μπροστά του: αυτός εδώ είναι ο υπέρτατος σκοπός αυτής της επίπονης θαλασσοπορίας, ο απείρως χειρότερος για τον άνθρωπο απ' όλους τους υφάλους από τους οποίους γλίτωσε. ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΑΥΤΑ ΤΟΥ ΣΟΠΕΝΑΟΥΕΡ ΤΑ ΛΕΝΕ ΟΛΑ.
Θα σου απαντήσω με κάτι που είπε ο Martin Luther King:
"Ο θάνατος έρχεται για όλους.
Η δημοκρατικότητα του είναι εκπληκτική.
Ο Θάνατος είναι ο συαθερός κοινός παρονομαστής για όλους τους ανθρώπους.
Δεν είναι το σημείο που βάζει τέλος στη μεγάλη φρλαση της ζωής μα ένα κομμάτι που χρησιμεύει για να τονίσει ένα υψηλότερο νόημα.
Ο Θάνατος δεν είναι ένα αδιέξοδο που οδηγεί τους ανθ΄ρωπους σε μία κατάσταση ακύρωσης, αλλά μιά πόρτα ορθάνοιχτη που οδηγεί τον άνθρωπο στην αιώνια ζωή"
Καλημέρα σου!
νομιζω πως με την επιθανατια αγωνια ουτε και σεις ασχολειστε
και μεταξυ μας ποιος τολμα να ασχοληθει?
Ο Επικουρος υπονοεί οτι η αγωνία είναι περιττή γιατι μας στερει την ευκαιρία να απολαύσουμε το ελάχιστο της ζωής μας. Όταν κάποιος πεθαίνει δεν μπορεί να σκέφτεται τη ζωή, όμως η αγωνία του δεν προκειται να του εξασφαλίσει παραπάνω ζωή, μόνο παραπάνω αγωνία. Το μόνο που μπορώ να προσθέσω εγω είναι ότι ακόμα και η αγωνία είναι κομμάτι της ζωής.
αγαπητη αννα καμια φιλοσοφια και κανενας φιλοσοφος δεν ασχοληθηκε με το αφατο του πονου, ολοι τους αν οχι οι περισσοτεροι εχουν μια ακαδημαικη
αποστασιοποιημενη αντιμετωπιση του
που την βρισκω εκλαικευμενα τελειως
ξενερωτη και απανθρωπη
Φυσικα η αγωνια και ο πονος ειναι κομματι της ζωης υπαρχει ομως καποια
φιλοσοφια η φιλοσοφος που να μπαινουν στο πετσι του πονου και να μας δινουν πραγματικες λυσεις και οχι αερολογιες
η σοφισματα?
Δημοσίευση σχολίου