Η διαθήκη ενός Στωικού!

Μην κλάψετε στην κηδεία μου ανθρώποι!

Την ώρα την αληθινή της λύτρωσης

παράφωνο είν το κλάμα...

Μαύρα φορέματα; Άχρηστα! Η λύπη στην ψυχή φωλιάζει...

Στεφάνια; Μα υπάρχουνε και πεινασμένοι...

Παπάδες; Όχι τέτοιαν ώρα επαγγελματίες...

Ψαλμωδιές; Να παίζει μόνο Βέρντι...

Σκεπάστε μου το πρόσωπο!

Γιατί, όσο κι αν προσπάθησα,

μιαν κάποια φιλαρέσκεια

κι εδώ με συντροφεύει!

Τ' άψυχο κορμί

γυμνό αφήστε, όπως γεννήθηκε!

Μην ντρέπεστε

για ό,τι χαρίζει η φύση...

Άστε με όπως με βρει ο θάνατος!

Μη φτιάχνετε θανάτου στάσεις...

Γραβάτες και κουστούμια; Ας μείνουν σπίτια σας...

Τιμημένα είν της δουλειάς τα ρούχα!

Επιθυμία στερνή: δέστε πολλούς θανάτους!

Ζήστε μαζί μου, για μια φορά, αληθινή κηδεία...